Vervlochten grenzen (Marion Bloem)

Vervlochten grenzen is het 12e boek van de schrijfster Marion Bloem. Het is verschenen in 2009, exact 60 jaar nadat Koningin Juliana haar handtekening zette waarmee zij de onafhankelijkheid van Indonesië erkende. Het boek beschrijft het leven van een Indonesische man die bij het KNIL (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger) heeft gevochten en daar op zijn sterfbed spijt van heeft.

Vervlochten grenzen gaat over de verhouding tussen Nederlands-Indië, Indonesië en Nederland. Het verhaal wordt grotendeels verteld vanuit Senne. Senne is een 17-jarig meisje dat Jakarta verlaat om haar Indische opa en oma in Nederland op te zoeken. Senne’s vader is overleden en Senne wil nu meer weten over de geschiedenis van haar familie, maar vooral over haar opa. Zij besluit om het verhaal van haar opa op te schrijven. De opa van Senne, vader van haar overleden vader Roy, woont in Nederland maar was liever in Indonesië gebleven.

Senne trekt in bij haar opa en oma. Zij verzorgt haar opa en komt zo meer over hem te weten.

Het boek beschrijft verschillende levensverhalen door elkaar. Hierdoor word je als lezer gedwongen om goed op te letten. Soms is het verhaal hierdoor moeilijk te volgen. Tegelijkertijd wordt je als lezer nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg als een verhaallijn ineens wordt onderbroken. Je wilt weten hoe het verder gaat, maar het duurt telkens even voor je terug bij het verhaal bent voor het vervolg.

In deze roman worden vele gebeurtenissen heel realistisch beschreven. Je komt hierdoor meer te weten over de geschiedenis van Indonesië en haar inwoners. Vooral de herinneringen van Senne’s opa aan het jappenkamp zijn zo beschreven dat je zijn angst kunt voelen. Je beseft dat dit werkelijk is gebeurd en dit maakt het verhaal nog aangrijpender.

Het taalgebruik is vlot. Hoewel de gebeurtenissen en verhaallijnen soms flink emotioneel zijn of zelfs gruwelijk, is het boek zo geschreven dat het makkelijk leest. Vooral de stukken welke door de ogen van Senna zijn geschreven zijn duidelijk de taal en gedachten van een 17-jarig meisje. Ondanks de verschillende verhaallijnen is het verhaal niet moeilijk te volgen. Wel is het af en toe wat langdradig doordat er niet veel gebeurd in het boek. Het verhaal beschrijft vooral gedachten en emoties. Maar voor je het weet heeft de schrijfster je aandacht weer vol te pakken. Je legt het boek dan ook niet makkelijk weg als je er eenmaal aan bent begonnen.